Etter sola

Det som slår meg i møtet med det litterære universet i Etter sola, er at alt opplevast som heilt nytt, samstundes som forteljingane minner om mange av dei gamle kortprosa-favorittane mine. 

Medan innhaldet står fram som drøymeliknande og vanskeleg å gripe, er det litterære formatet særs lesarvenleg. 

Forteljingane krinsar om det å høyre til. Alle personane opererer i tospann eller grupperingar i randsona av – eller utanfor – storsamfunnet.

Samlinga opnar nesten blendande. Etter lesinga av opningssforteljinga, “Alvin”, sit eg att med den herlege kjensla av ikkje heilt å vite kva som råka meg. Kanskje er det implementeringskonsulent ein burde ha blitt? Derivathandel i kyllingproduksjon på hotellsenga, leskedrikken POCARI SWEAT og sjampoen "aroma therapy: stress relief"; alt verkar underleg forlokkande.

Andre lesarar framhevar “Bad Mexican Dog” som høgdepunktet i samlinga; ei uforgløymeleg soge om seks ekte beach boys som hastar mellom 480 liggestolar for å oppvarte badegjestane med drinkar og smurning. "Svenskens fleskepølser glipper mellom fingrene mine."

Om det er stor litteratur, er vanskeleg å seie. Samlinga fyller meg uansett med tru på at kortprosa-formatet framleis har ei framtid.

Boka tek nesten uforskamma stutt tid å lese, og burde vere vel verdt eit par timars intens sidevending (eller BookBites-beiting) for lesarar som har utvikla smak for det lett bisarre.